Ten tekst napisałam w 2014 roku. I publikuję go dzisiaj dla tej mnie sprzed lat, która nie miała wystarczająco odwagi, żeby podzielić się nim w sieci. A była z niego wtedy strasznie dumna.
Kim jesteś? Wcale Cię nie znam, a za chwilę Ci o Tobie opowiem. Możesz jeszcze uciec, zrezygnować, chociaż oboje wiemy, że ciekawość nie da Ci później żyć. Gotowy? Oczywiście, że nie, przecież nawet nie wiesz, na co miałbyś się przygotować.
Jesteś. To nie ulega wątpliwości. Chcąc tego czy nie, stałeś się elementem niecodziennej codzienności, która Cię otacza. Krążysz w barwnie szarym tłumie identycznych indywidualności. Zwykły człowiek jest tu każdym pośród wszystkich. Jesteś jednym
z elementów niekończącej się układanki. Utknąłeś w nieskończenie pełnej pustce wszechświata, z której nie sposób uciec. Dążysz do celu równie bliskiego, co odległego. Możesz wszystko, choć na pierwszy rzut oka jesteś kolejnym odmiennie identycznym fragmentem masy tak samo różnych osobowości. Słyszysz, choć często wcale nie słuchasz, patrzysz, choć daleko temu do widzenia, jesteś, ale czy żyjesz?
Zamknij oczy (tylko nie zapomnij ich szybko otworzyć, żeby dalej czytać) i popatrz (tak, tak, masz zamknąć oczy i patrzeć). Jesteś dokładnie w tym samym prawdziwie wyśnionym miejscu, w nieskończenie pełnej pustce, w szaro barwnej nierealnej rzeczywistości, gdzie jedno spojrzenie trwa wieki, jedno słowo znaczy tyle, ile tysiąc innych, gdzie milczenie wystarczy, by powiedzieć wszystko to, czego normalnie nie da się wyrazić.
Zajrzałeś wgłąb siebie.
Porzuciłeś egzystencję, wszystkie techniczne warunki, które spełnione sprawiają,
że klasyfikuje się Ciebie jako co najmniej nieumarłego, więc teraz bezgłośnie krzycząc przywołaj w końcu swoje szczęście zagubione w labiryncie czasu. Na co czekasz? Nikt nie zrobi tego za Ciebie. Znajdź w sobie odwagę, by żyć, a nie tylko bezwiednie egzystować.
Usłysz. Dotknij. Zasmakuj. Poczuj. Zobacz.
Bądź.